In je leven heb je altijd een keuze.
In bijna alles zit dualiteit.
Ik zie het als een medaille met twee kanten.
Ieder mens heeft een eigen voorkeur voor de voorkant van die medaille.
Houd je van veel of weinig reuring?
Houd je van actie of rust?
Houd je van sterk of kwetsbaar zijn?
Houd je van controle of loslaten?
Als kind leerde ik “Wanneer je geen zin hebt, moet je zin maken”.
Dat zin maken – en dat zinnetje – heeft me ver gebracht in dit leven.
Maar heeft er ook voor gezorgd dat ik vaak zelf niet wist waar ik echt zin in had.
Ik dacht niet na of voelde niet bij mijzelf of ik ergens zin in had.
Zei spontaan, en vaak te snel, “Ja” tegen wat van mij gevraagd werd.
Wanneer ik dan achteraf een “Nee” voelde, zei een stemmetje in mijn hoofd:
”Geen zin? Dan maak je maar zin”.
En dat is iets wat ik heel erg goed kan.
Zin maken en doorgaan, zonder erover na te denken of te voelen wat ik wil.
Was het angst om mijn eigen waarheid te spreken of wilde ik anderen gewoon pleasen? Wilde ik aardig gevonden worden en durfde ik niet te voelen?
Ik weet het niet meer…
Wel weet ik nu dat ik gelukkiger wordt van “Nee” zeggen.
Want wanneer ik, door mijn bewustwordingsproces, beter nadenk en probeer te voelen wat ik voel voor ik spontaan “Ja” zeg, komt er vaker een “Nee”.
Ik kies zelf wat ik wil.
En die “Nee” tegen anderen betekend een “Ja” tegen mijzelf!
Mijn “Nee” wordt helaas niet altijd goed ontvangen.
Ik voel mijzelf dan schuldig of ik ben bang dat ik anderen tekort doe.
Toch voel ik gelukkig nu wel dat ik op de goede weg ben door bij mijzelf te zijn.
Ik hierdoor sterker word en ik vaker en meer bij mijzelf kan blijven.
Een bijkomend groot voordeel is ook dat ik minder snel geïrriteerd raak.
Minder moe word in de omgang met andere mensen.
Want wanneer ik iets doe met anderen heb ik daar echt zin in.
Krijg ik er juist meer energie van.
Hierdoor ook een “Nee” van anderen veel beter accepteren.
Want ik begrijp nu dat hun “Nee” niks zegt over mij, maar alles over waar de ander wel of geen zin in heeft.
Eigenlijk is het jammer dat kleine kinderen afgeleerd wordt om “Nee” te zeggen.
Mijn petekind zei jaren geleden als peuter altijd heel duidelijk “Nee is Nee!”
Toen werd erom gelachen en probeerde ik haar toch “Ja” te laten zeggen.
Nu weet ik “Nee is gewoon Nee” en de andere kant van de medaille is “Ja”.